بررسی میزان آگاهی و نگرش دندانپزشکان عمومی شاغل در مطب های شهر تهران نسبت به محلول های ضدعفونی کننده در سال ۱۳۸۵

سابقه و هدف: درمان های دندانپزشکی بواسطه تماس مستقیم با خون و بزاق بافت های بیمار، ریسک آلودگی متقاطع با عوامل عفونی و بیماری زا را افزایش می دهند. یکی از روش های کنترل عفونت استفاده از محلول های شیمیایی ضد عفونی کننده است. هدف از انجام این تحقیق تعیین میزان آگاهی و نگرش دندانپزشکان عمومی شاغل در مطب های شهر تهران نسبت به محلول های ضد عفونی کننده در سال 1385 بود. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی– مقطعی به 446 دندانپزشک عمومی شاغل در مطب های تهران بزرگ که با روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی انتخاب شده بودند، پرسشنامه ای بی نام شامل 14 سئوال نگرش و20 سئوال آگاهی 4 گزینه ای در زمینه محلول های ضدعفونی کننده ارائه شد. این پرسشنامه با انجام 2 بار pilot study با ضرایب پایایی spearman brown 66/0 تهیه گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازبرنامه های نرم افزاری spss-9 و chi square استفاده شد. یافته ها: میانگین نمرات کل دندانپزشکان در مورد سئوالات آگاهی از حداکثر 20 در کل 0/3 ± 6/8 ( فاصله اطمینان 95% : 3/8 تا 9/8 ) بود. در کل تعداد پاسخ های صحیح بین 17-2 قرار داشت. معادله رگرسیون خطی چندگانه با در نظر گرفتن سن، جنس، سال های گذشته از فارغ التحصیلی و ارزیابی فرد از آگاهی خود در مورد کنترل عفونت نشان داد تنها سن با تعداد پاسخ های صحیح ارتباط منفی و معنی داری داشت. دشوارترین سوال ها در مورد تهیه هیپوکلریت سدیم و ویژگی های ترکیبات آمونیوم چهارتایی بود. نتیجه گیری: در مجموع به نظر می رسد آگاهی دندانپزشکان در مورد محلول های ضدعفونی کننده و نحوه کاربرد آن ضعیف است. با توجه به اینکه 5/60% افراد ارزیابی شده مایل به دریافت اطلاعات از طریق دوره های بازآموزی و 46% آنها مایل به استفاده از جزوات آموزشی بودند این دو راه به عنوان اصلی ترین روش های آموزش جهت افزایش سطح آگاهی دندانپزشکان پیشنهاد می شود.